นักวิชาการสมัยใหม่ยังยอมรับประเพณีทางปรัชญาอื่น ๆ รวมถึงการผสมผสานระหว่างโยคะคารา-มัธยมิกะ Tathagatagarbha (ธรรมชาติของพระพุทธเจ้า) ซึ่งเน้นถึงเมล็ดพันธุ์แห่งการตื่นรู้โดยธรรมชาติในสิ่งมีชีวิตทั้งหมด และโรงเรียนตรรกวิทยาและญาณวิทยา (พรามานา) นักวิชาการชาวพุทธในทิเบตซึ่งเป็นผู้สืบทอดโดยตรงของประเพณีเหล่านี้ได้พัฒนาความสนใจเฉพาะใน Madhyamika และใน Logic ในประเทศจีน ในขณะที่ Madhyamika และ Yogacara มีอิทธิพลเช่นเดียวกับโรงเรียน Sanlun และ Faxiang ตามลำดับ โยคะ ที่สำคัญไม่แพ้กันคือประเพณีพื้นเมืองที่อิงโดยตรงกับพระไตรปิฎกที่สำคัญโดยตรง พระสูตร โดยเฉพาะสัทธรรมปุณฑริกสูตร อวตัมสกะสูตร มหาปรินิพพานสูตร ลังกาวตาร - พระสูตรและพระสูตรดินแดนบริสุทธิ์ ประเพณีต่อมาเหล่านี้เป็นรากฐานของ Tiantai (ญี่ปุ่น: Tendai), Huayan (ญี่ปุ่น: Kegon), Chan (ญี่ปุ่น: Zen) และ Pure Land (ญี่ปุ่น: Jōdo และ Jōdo Shinshū) ของศาสนาพุทธในเอเชียตะวันออก