ความสว่างที่แท้จริงของแสงแดดที่จะสังเกตเห็นบนพื้นผิวนั้นขึ้นอยู่กับการมีอยู่และองค์ประกอบของบรรยากาศด้วย ตัวอย่างเช่นชั้นบรรยากาศที่หนาทึบของดาวศุกร์สะท้อนแสงได้มากกว่า 60% ของแสงจากดวงอาทิตย์ที่ได้รับ ความสว่างที่แท้จริงของพื้นผิวประมาณ 14,000 ลักซ์ เทียบได้กับบนโลก "ในเวลากลางวันที่มีเมฆครึ้ม" แสงแดดบนดาวอังคารจะมากหรือน้อยเหมือนกับแสงกลางวันบนโลกในช่วงวันที่มีเมฆมากเล็กน้อย และดังที่เห็นได้จากภาพที่ถ่ายโดยยานโรเวอร์ มีการแผ่รังสีบนท้องฟ้ามากพอที่เงาจะไม่ดูมืดเป็นพิเศษ ดังนั้น มันจะให้การรับรู้และ "รู้สึก" คล้ายกับแสงจากโลกเป็นอย่างมาก สเปกตรัมบนพื้นผิวมีสีแดงมากกว่าบนโลกเล็กน้อย เนื่องจากการกระเจิงของฝุ่นสีแดงในบรรยากาศดาวอังคาร สำหรับการเปรียบเทียบ แสงแดดบนดาวเสาร์จะสว่างกว่า แสงแดด ของโลกเล็กน้อยในเวลาพระอาทิตย์ตกหรือพระอาทิตย์ขึ้นโดยเฉลี่ย แม้แต่บนดาวพลูโต แสงอาทิตย์ก็ยังสว่างพอที่จะเกือบเท่ากับห้องนั่งเล่นทั่วไป หากต้องการดูแสงแดดที่สลัวพอๆ กับแสงจันทร์ เต็มดวงบนโลก จำเป็นต้องใช้ระยะห่างประมาณ 500 AU (~69  ชั่วโมงแสง ) มีการค้นพบวัตถุเพียงไม่กี่ชิ้นในระบบสุริยะที่ทราบกันดีว่าโคจรอยู่ห่างไกลจากระยะทางดังกล่าว เช่น90377 Sednaและ(87269) 2000 OO 67